ΚΑΝΕΙΣ!!!!!
Υπαρχουν μονο χωρια με ΑΛΒΑΝΟΑΡΒΑΝΙΤΕΣ
ΚΑΙ
ΒΛΑΧΟΡΟΥΜΑΝΟΥΣ….
ΟΛΑ ΤΑ ΧΩΡΙΑ …
ΤΗΝ εποχη του 1770-1710 ονομαστηκε ως
ΑΛΒΑΝΟΚΡΑΤΙΑ
ΔΙΟΤΙ ΕΓΙΝΕ ΚΑΤ”ΕΝΤΟΛΗ ΤΩΝ
ΑΡΑΒΟΕΒΡΑΙΩΝ
ΤΟ
ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ ---
Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
ΑΥΤΟΧΘΟΝΩΝ ΤΗΣ ΠΕΛΟΠΟΝΗΣΣΟΥ.
ΙΣΤΟΡΙΑ
Στην Πελοπόννησο μετά το τέλος των επαναστατικών κινημάτων, έμειναν
«οι γιοι της λαφυραγώγησης» οι Αλβανοί …..
οι
οποίοι διέπραξαν φρικαλεότητες και
κακουργήματα και εξάντλησαν την μανία
τους στους Έλληνες ρημάζοντας τον τόπο
για εννιά χρόνια 1770 με 1779 και τέλος
αποφάσισαν να μείνουν στην Πελοπόννησο.
Αυτή
η κατάσταση όμως δεν συνέφερε μήτε στην
Πύλη και στην αρχή με προτροπές και
απειλές προσπαθούσε να φέρει πειθαρχία,
αυτοί όμως ποδοπατούσαν τα θρησκευτικά
σύμβολα και τα σουλτανικά φιρμάνια και
μάλιστα άρχισαν να παρενοχλούν και τους
Τούρκους.
Κατά τον Ρωσοτουρκικό πόλεμο 1768-1774 εισβάλουν από την Αλβανία τα εμπειροπόλεμα στίφη των Τουρκαλβανών στην Πελοπόννησο.
Η Πελοπόννησο υποτάχτηκε στην πληθώρα των Αλβανών που έφεραν οι τούρκοι, ο αριθμός των Αλβανών που πήγαν στην Πελοπόννησο κυμαίνεται από 18.000 μέχρι 50.000 και έφτασαν κατά κύματα.
Ο Γ Κορδάτος «Ιστορία της Νεώτερης Ελλάδας» τομ Α σελ 241
γράφει :«Είχαν το ελεύθερο να κάνουν ότι θέλουν. Έτσι απ όπου περνούσαν σκορπούσαν τον θάνατο και την καταστροφή».
Η συμπεριφορά τους προς τους Έλληνες ήταν τρομερή, αφού λεηλάτησαν τα πάντα και αφού δεν είχαν τίποτα να τους δώσουν πια οι Έλληνες τους υποχρέωναν να υπογράφουν ομόλογα για χρηματικά ποσά με ενέχυρο τα παιδιά τους. Χιλιάδες νέοι και νέες ένεκα της αδυναμίας να πληρώσουν σκλαβώθηκαν και πουλήθηκαν από τους Αλβανούς, ο ιστορικός Κωνσταντίνος Σαθάς παραπέμποντας στον Πουκεβίλ σελ 524 λέει:
« Είκοσι χιλιάδες επωλήθησαν εις τους Αφρικανούς και τους Τούρκους της Ρούμελης».
«Ως λύκοι αιμοβόροι» έσπειραν τον όλεθρο σε όλο τον Μοριά.
Στην Κυπαρισσία μια νέα γυναίκα δούλευε στο κήπο της όταν είδε αλβανούς να βάζουν φωτιά στο σπίτι της, όρμησε μέσα και πήρε το βρέφος της, οι αλβανοί την καταδίωξαν, αυτή όμως έτρεχε απεγνωσμένα ώσπου έφτασε μπρος σε ένα γκρεμό, τότε σήκωσε το μωρό της προς τον ουρανό έκανε μια μικρή δέηση και μαζί με το μωρό της έπεσε στον γκρεμό , εκεί έστησαν οι συμπολίτες της ένα σταυρό και γράφει ο Καστελάν σε μετάφραση Σαθά:
«Το απλούν εκείνο μνημείο, ο ταπεινός εκείνος σταυρός, δυνατόν μα καταστραφεί , αλλά το βάραθρον υπάρχει και θέλει διαμείνει, ως μνημείον μαρτικού έρωτος , και σχεδόν παράφρονος ελευθερίας».
Οι κτηνώδεις αλβανοί «αγεληδόν συρρεύσαντες» και «ως λύκοι αιμοβόροι» έσπειραν τον όλεθρο σε όλο τον Μοριά, γράφει ο Σαθάς «Οι δυστυχούντες επωλοφύροντο, πατέρες τέκνων διαχωριζόμενοι και ανδρών τιμίων σώφρονες γυναίκες αποσπώμεναι, αδελφοί τα αδελφών στερούμενοι και νεογνά τέκνα των μητρικών ωλενών αρπαζόμενα, παρθένοι δε τρυφεραί των θαλάμων εκπίπτουσαιυπό χειρών βαρβάρων ελκόμεναι…».
Η εφευρετικότητα των αλβανών για τρομοκρατία και βασανισμό δεν είχε το όμοιό του, κατέκλεψαν κα το τελευταίο γρόσι των Ελλήνων.
Υπάρχουν διηγήσεις των βασανιστηρίων που έκαναν οι αλβανοί προκειμένου να κλέψουν τους Έλληνες, οι οποίοι πια δεν είχαν τι να τους δώσουν δες μερικά που έπραξαν «τα τέκνα της αγριότητας» στους Έλληνες:
Α. Έφτιαχναν καρφιά από καλάμια και τα έβαζαν στα νύχια των βασανιζομένων.
Β. έβαζαν μεγάλες πέτρες στο στήθος και την κοιλιά .
Γ Έριχναν μπρούμυτα σε σκόνη ασβέστη και αυτό υποχρέωναν να το αναπνεύσουν, αυτό προξενούσε μεγάλο πόνο στους πνεύμονες.
Δ. Έδεναν σχοινιά από την στέγη και έδεναν τα πόδια και τα χέρια, τους ανύψωναν και μετά απότομα τους άφηναν να πέσουν με δύναμη στο έδαφος.
Αυτά και πολλά άλλα έκαναν οι θηριώδεις αλβανοί και φυσικά μετά μεγάλης χαράς τα παρακολουθούσαν και γελούσαν.
Όταν τελείωσαν τα βάσανα των Ελλήνων άρχισαν σιγά σιγά να μαζεύονται στα σπίτια τους και να προσπαθούν να τα οικοδομήσουν, χρήματα όμως δεν είχαν τους τα είχαν κλέψει οι
αλβανοί.
Και τότε αναγκάστηκαν να δανειστούν από τους κλέφτες αλβανούς χρήματα με τόκο 60% .
Έτσι οι Έλληνες έγιναν δύο φορές δούλοι μια στον Τούρκο και άλλη μια στον Αλβανό.
Γράφει ο Πουκεβίλ αλλά και οι Φρατζής και Καμπούρογλου , ότι υπήρχαν αλβανοί που είχαν ομολογίες 500.000 γρόσια.
Ο Παπαρρηγόπουλος στην «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους» εκδόσεις Ελληνικά γράμματα τομ Ε σελ658 γράφει : «…Εκ τούτων πολλοί είχον ανά χείρας ομολογίας 500 και 600.000 γροσίων, εικοσάκις χίλιοι Πελοποννήσιοι επωλήθησαν είτε εις Αλγερίαν είτε εις τους τούρκους της Ρούμελης………….».
Οι Πελοποννήσιοι για να γλυτώσουν από τους αλβανούς έφευγαν κρυφά σε νησιά και σε άλλα μέρη της Ελλάδος.
Είναι χαρακτηριστικό ότι υπάρχουν Έλληνες σε απίθανα μέρη που έχουν το επίθετο Μοραίτης.
Ένα τέτοιο πλοίο με Μοραίτες ομήρους κατάφεραν να σώσουν οι Αιβαλιώτες (Κυδωνίαι Μ Ασίας), αυτοί οι άνθρωποι εγκαταστάθηκαν στις Κυδωνίες και έφτιαξαν μια συνοικία με Μοραίτες. Ζατουνίτες πήγαν στα νησιά, άλλοι δε στη Μ. Ασία.
Εκεί στη Μ. Ασία βρήκαν προστάτη τον Καρά Οσμάν Ογλού, μεγάλογαιοκτήμονα, ένα είδος ηγεμόνα της Μ. Ασίας; που κατείχε την περιοχή της Περγάμου.
Ανάμεσά τους, Δημητσανίτες με έντονη παρουσία καθώς και Στεμνιτσιώτες με οργανωμένη παροικία από εμπόρους και τεχνίτες.
Τρίκορφα Αρκαδίας είναι τοπωνύμιο και τοποθεσία του Μαινάλου, ΒΔ της Τρίπολης, κοντά στο δρόμο προς Δαβιά. και Αλωνίσταινα και λίγο πριν τη Σιλίμνα.
Επί εννιά χρόνια κράτησε η Αλβανοκρατία στην Πελοπόννησο, η έδρα των αλβανών ήταν η Τρίπολη , ανεξέλεγκτοι και ασύδοτοι
«αλώνιζαν» και στο άκουσμα ότι πλησιάζουν αλβανοί οι πληθυσμοί έτρεχαν να σωθούν σε βουνά και σπηλιές.
Υπολογίζονται σε 100.000 χριστιανοί αυτοί με κάποιο τρόπο χάθηκαν στον Μοριά δηλαδή το 1/3 του πληθυσμού.
Εθνικιστικό παραλήρημαΑλβανών κατά του ΥΠΕΞ Ν.Κοτζιά: «Πρόσεχεγιατί υπάρχουν 800.000 Αλβανοί στην Ελλάδα»
Αλβανοί καταδιώκουν κάποιον εχθρό στα ορεινά της Ελλάδας, 1820. Χαλκογραφία. Σχέδιο C.R. Cockerell, χάραξη J. Clark. Hughes T.S., Travels in Sicily, Greece and Albania., τ.2, London 1820, σ.99. Αθήνα, Γαλλική Αρχαιολογική Σχολή 5. 961. © Γαλλική Αρχαιολογική Σχολή, Αθήνα.
Στον κώδικα του Μ. Σπηλαίου διαβάζουμε για την επιδρομή των Αλβανών:
«Οι Αρβανίτες ήλθαν όχι ως άνθρωποι αλλά ωσάν θηρία ή σαν μια φωτιά και ωσάν ποταμός και την αιματοχυσίαν οπού έκαμαν εις τους ευρεθέντας ταλαιπώρους χριστιανούς του Μορέος και τες σκλαβίες νόος ανθρώπινος αδυναzεί να τους λογαριάσει, οπού και όλον τον Μορέαν τον έγδυσαν εξ ολοκλήρουσι.
Η Ζάτουνα, ως και η περί αυτήν χώρα, ήτο πυκνώς κατωκημένη, και αρκούντως ευημερούσα κωμόπολις. Αλλά οι Αλβανοι; αφού εφόνευσαν όσους ηδυνήθησαν, επώλησαν τους αιχμαλωτισθέντες εν Δημητσάνη και Ζατούνη εις τους πειρατάς της Βαρβαρίας, οίτιμες έδραμον εις τον κόλπον της Κυπαρισσίας, ίνα μετέσχωσι των λαιφύρων. Οικογένειαι τινές, καταφυγούσαι εις τα όρη, μόλις διεσώθηκαν...».
Όταν εξάντλησαν κάθε δυνατότητα αρπαγής από τους Χριστιανούς και αφού ήδη ένοιωσαν αρκετά ισχυροί άρχισαν να ληστεύουν και τους τούρκους!
Αψηφούσαν τις διαταγές των τούρκων και ζητούσαν με θρασύτητα μισθούς μιας δεκαετίας.
Οι Τούρκοι της Πελοποννήσου διαμαρτυρήθηκαν στην Πύλη και όντως διατάχτηκε η αποχώρηση των Aλβανών.
Έντεκα (11) πασάδες έστειλαν οι τούρκοι για να πείσουν τους αλβανούς ότι…….. ότι έκλεψαν είναι αρκετό και πρέπει να πάρουν τα κλεμμένα από τους Έλληνες και να πάνε στον τόπο τους, και οι έντεκα γύρισαν άπρακτοι.
Στα 1777 στην Οθωμανική πραγματικότητα εμφανίστηκε ένα ισχυρός άνδρας ο αρχιναύαρχος Χασάν Τζαζαερλής Μαντάλογλου, σε αυτόν οι τούρκοι έδωσαν τον τίτλο του Μόρα Βαλεσή και σερασκέρη της Ρούμελης.
Ο Χασάν Τζαζαερλής Μαντάλογλου μετά από διετή προετοιμασία και έχοντας στα χέρια του ρητή διαταγή του Σουλτάνου « Να μη γυρίσει στην Κωνσταντινούπολη αν δεν εξοντώσει τις αλβανικές ορδές» πέρασε το 1779 τα στενά.
Έφτασε στο Ναύπλιο και αποβιβάζει 2.000 άνδρες, δεν μπορεί όμως να βρει άλλους τούρκους πρόθυμους για πόλεμο με τους αλβανούς που η δύναμή τους έφτανε 10.000 με 15.000 άνδρες, γιαυτό τον συμβούλεψε ο δραγουμάνος του Νικόλαος Μαυρογένης να στραφεί στους Κλέφτες του Μοριά. Έγραψε λοιπόν ο Χασάν Τζαζαερλής Μαντάλογλου πρόσκληση προς τους Κλέφτες «Σας διορίζομεν να σκοτώνετε χωρίς φόβον τους ζορμπάδες. Είναι δικά σας όλα τα πράγματα των. Να μας φέρετε μόνο τα κεφάλια των και σας συγχωρούμεν όσα εκάματε καπαέτια…» (Ιω. Φιλήμων ΔΙΦΕ σελ 82).
ΗΤΤΑ ΤΩΝ ΑΛΒΑΝΩΝ
Οι
Αλβανοί με 10.000 άνδρες που διοικούνταν
από δύο Τόσκιδες οχυρώθηκαν στην
Τρίπολη.
Ο
Χασάν από το Άργος έφτασε στην Τρίπολη
στις 10/7/1779 και μετά από μια λυσσασμένη
μάχη οι Αλβανοί ετράπησαν σε φυγή.
Η
μάχη έγινε 12 Ιουλίου του 1779 να πως…
Ο
αλβανοί βλέποντας ότι δημιουργείται
κλοιός, και με δεδομένο ότι η Τρίπολη
ήταν χωρίς τείχη, αποφάσισαν να επιτεθούν
και να φτάσουν στην παραλία και με κάθε
πλεούμενο να περάσουν στην στερεά Ελλάδα
και από εκεί να πάνε στην πατρίδα τους
συναποκομίζοντας τους καρπούς της
κλεψιάς τους επί 9 χρόνια.
Στην
εξολόθρευση αυτή συμμετείχαν και οι
Έλληνες, είναι γνωστή η διήγηση του
Θεόδωρου Κολοκοτρώνη για την συμμετοχή
των Ελλήνων στο ξεπάστρεμα των Αλβανών,
ας δούμε ένα μέρος αυτών των διηγήσεων
:
Τρόμος κατέλαβε τους θρασύδειλους
Αλβανούς που άλλαζαν γλώσσα και ρούχα
και κρυβόντουσαν.
Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης έγραψε για τον πατέρα του :
«Όταν τους επολέμησεν ο πατέρας μου, οι Αλβανοί του έλεγαν: - Κολοκοτρώνη, δεν κάμεις νισάφι; Και τους λέγει ο πατέρας μου; Τι νισάφι να σας κάμω, όπου ήλθετε και εχαλάσατε την Πατρίδα μου, μας επήρατε σκλάβους και μας εκάμετε τόσα κακά; Τα κεφάλια των Αλβανών έφτιασαν πύργο εις Τριπολιτσά»!... (απομνημονεύματα Κολοκοτρώνη)
Ο
Κολοκοτρώνης διατάζει να κατασκευασθεί
στην ανατολική πλευρά της Τριπολιτσάς
ΠΥΡΑΜΙΔΑ από
5.000 κεφάλια Αλβανών,
που ήταν κολλημένα με άμμο και
ασβέστη.
Το τρομερό αυτό
τρόπαιο διετηρήθη μέχρι
το 1806-1807.
στην «Πύλη
τ΄ Αναπλιού»
και ο Πουκεβίλ το περιγράφει με θαυμασμό,
αποκαλώντας το
«Τρόπαιο
των Κολοκοτρωναίων».
Σύμφωνα με τον ιστορικό Φραντζή, ο Κωνσταντής
«απεκεφάλισε τους εγκληματίες Αλβανούς άνευ διακρίσεως ηλικίας και γένους»...
Ο
Ππαπαρρηγόπουλος στην «Ιστορία του
Ελληνικού Έθνους» εκδόσεις Ελληνικά
γράμματα τομ Ε σελ658-9 γράφει:
«………..διατάξας να εγερθή προ της ανατολικής πλευράς της πόλεως μνημείον της νίκης, απαρτισθέν εκ 4.000 κεφαλών. Έπειτα δε καταδιώξας και εξαφανίσας τους εν τη λοιπή Πολοπόννησω συντρόφους αυτών..».
A. ΑΡΒΑΝΙΤΙΚΗ ΦΥΛΗ
Φυλή που κατώκησε στην Ελλάδα-Ρωμανία, από τον 12ο Μετά Χριστόν αιώνα.
ΥΠΟΦΥΛΑΙ ΤΗΣ ΑΡΒΑΝΙΤΙΚΗΣ ΦΥΛΗΣ.
1.
ΣΟΥΛΙΩΤΕΣ
2.
ΓΚΑΧΩΡΙΤΕΣ...
παλαιοί κάτοικοι των Αθηνών..Γκαχώρα είναι η Αθήνα
3.
ΑΛΒΑΝΟΙ ΤΩΝ ΟΜΑΔΩΝ ΣΠΑΤΑ, ΛΙΟΣΙΑ, ΤΑΤΟΗ,
ΜΠΟΥΑ κλπ .
Κατοίκησαν κυρίως στις ομώνυμες περιοχές της Αττικής, καθώς και στο Μαρούσι.
4.
ΚΟΥΛΟΥΡΙΩΤΕΣ...
οι Σαλαμίνιοι
5.
ΜΕΣΟΓΕΙΤΕΣ...
κατοίκησαν στα Μεσόγεια Αττικής, και ήταν απόβλητοι των φυλών Σπάτα, Λιόση, Τατόη, Μπούα κλπ.
6.
ΝΗΣΙΩΤΕΣ...
Αρβανίτες της Ύδρας, Σπετσών,Πόρου καθώς και της Τροιζηνίας-Μεθάνων.
7.
ΜΠΟΥΚΟΥΡΙΩΤΕΣ...
Αρβανίτες της Κορινθίας, και της ορεινής Αργολίδος.
8
.ΣΟΥΛΙΜΙΩΤΕΣ...
Αρβανίτες της Αχαίας, κατοικοι Σουλιμοχωρίων.
9.ΝΤΡΕΔΕΣ...
Αρβανίτες της Τριφυλλίας, και νοτίου Ηλείας με αρχηγό το 1821 τον Αναστασόπουλο.
10.
ΚΑΡΥΣΤΙΝΟΙ....
Αρβανίτες της Νοτίου Ευβοίας, οι οποίοι αποίκησαν και την νήσο Άνδρο των Κυκλάδων.
11.
ΚΑΡΑΧΑΣΑΝΑΔΕΣ....
Αλβανοί της Κόνιτσας, που ονομάσθηκαν έτσι από τον Καραχασάν όταν εξισλαμήσθηκαν, και ξανάγιναν Χριστιανοί το 1922, οπότε τους είπανε και Ελληνες.
12.
ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΤΣΑΜΗΔΕΣ ΘΕΣΠΡΩΤΙΑΣ ΚΑΙ
ΠΡΕΒΕΖΗΣ....
Έμειναν μετά το 1945, σαν " Έλληνες"...
13.
ΑΡΒΑΝΙΤΕΣ ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΡΟΠΟΝΤΙΔΟΣ....
Αρβανίτες Χριστιανοί, που ήλθαν στην Θράκη μετά το 1922, από Ανατολική Θράκη και Προποντίδα.
14.
ΡΟΥΜΕΛΙΩΤΕΣ ...
Αρβανίτες της Βοιωτίας, Λοκρίδος και Φωκίδος....