Οι άνθρωποι παίρνουν ναρκωτικά γιατί θέλουν να αλλάξουν κάτι σχετικά με τη ζωή τους.
Να μερικοί από τους λόγους, όπως μας ανέφεραν οι νέοι, για τους οποίους πήραν ναρκωτικά:
Για να μοιάσουν με τους υπόλοιπους
Για να ξεφύγουν ή να χαλαρώσουν
Επειδή βαριόντουσαν
Επειδή τους έκανε να μοιάζουν πιο ώριμοι
Για να κάνουν την επανάστασή τους
Για να πειραματιστούν
Νομίζουν ότι τα ναρκωτικά είναι η λύση. Αλλά τελικά, τα ναρκωτικά γίνονται το πρόβλημα.
Όσο
δύσκολο κι αν είναι να αντιμετωπίσει κανείς τα προβλήματά του, οι
επιπτώσεις της χρήσης ναρκωτικών είναι πάντοτε χειρότερες από το
πρόβλημα που προσπάθησε να λύσει με τη χρήση. Η πραγματική απάντηση
είναι να μάθει κάποιος την αλήθεια και όχι να πάρει ναρκωτικά.
ΠΩΣ ΕΝΕΡΓΟΥΝ ΤΑ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ;
Τα ναρκωτικά είναι, στην ουσία, δηλητήρια.
Η ποσότητα που λαμβάνεται καθορίζει και το αποτέλεσμα που θα έχουν.
Μια
μικρή ποσότητα δρα ως διεγερτικό (αυξάνει τη δραστηριότητα).
Μια
μεγαλύτερη ποσότητα δρα ως ηρεμιστικό (μειώνει τη δραστηριότητα).
Μια
ακόμα μεγαλύτερη ποσότητα ενεργεί ως δηλητήριο και μπορεί να σκοτώσει.
Αυτό ισχύει για όλα τα ναρκωτικά. Αυτό που διαφέρει είναι μόνο η ποσότητα που χρειάζεται για να επιτευχθεί το αποτέλεσμα.
Αλλά
πολλά ναρκωτικά είναι επικίνδυνα για έναν ακόμα λόγο: επηρεάζουν άμεσα
το νου. Αλλοιώνουν την αντίληψη του χρήστη για το τι συμβαίνει γύρω του.
Ως αποτέλεσμα, το άτομο ενεργεί παράξενα, παράλογα, λανθασμένα, ακόμα
και καταστροφικά.
Τα ναρκωτικά μπλοκάρουν τις
αισθήσεις, τόσο τις ανεπιθύμητες όσο και τις επιθυμητές. Έτσι, ενώ
προσφέρουν βραχυπρόθεσμη βοήθεια στην ανακούφιση του πόνου, ταυτόχρονα
εξαλείφουν τις ικανότητες, την εγρήγορση και θολώνουν τη σκέψη.
Τα
φάρμακα είναι ουσίες που σκοπό έχουν να επιταχύνουν ή να επιβραδύνουν ή
να αλλάξουν κάτι στον τρόπο λειτουργίας του σώματος, να το κάνουν να
λειτουργεί καλύτερα. Μερικές φορές είναι απαραίτητα. Αλλά δεν παύουν να
είναι ναρκωτικά: δρουν ως διεγερτικά ή ηρεμιστικά και σε μεγάλη ποσότητα
μπορούν να σε σκοτώσουν. Αν, λοιπόν, δεν χρησιμοποιείς τα φάρμακα όπως
πρέπει, μπορεί να γίνουν τόσο επικίνδυνα όσο και τα παράνομα ναρκωτικά.
ΤΑ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ ΕΠΗΡΕΑΖΟΥΝ ΤΗ ΔΙΑΝΟΙΑ
Κανονικά, όταν ένα άτομο θυμάται κάτι, η διάνοια είναι πολύ γρήγορη και
του φέρνει πολύ γρήγορα την πληροφορία. Τα ναρκωτικά, όµως, θολώνουν τη
µνήµη, δηµιουργώντας κενά σηµεία.
Όταν ένα άτοµο προσπαθεί να πάρει
πληροφορίες µέσα από ένα σύννεφο, δεν µπορεί. Τα ναρκωτικά κάνουν ένα
άτοµο να νιώθει αργό και χαζό και του προκαλούν αποτυχίες στη ζωή. Όσες
περισσότερες αποτυχίες έχει τόσο πιο δύσκολη γίνεται η ζωή και τόσο
περισσότερο θέλει ναρκωτικά για να τον βοηθήσουν να επιλύσει το
πρόβλημα.
ΤΑ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΥΝ ΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑ
Ένα
ψέµα που λέγεται σχετικά µε τα ναρκωτικά είναι ότι θα βοηθήσουν ένα
άτοµο να γίνει πιο δηµιουργικό. Η αλήθεια είναι πολύ διαφορετική.
Κάποιος
που είναι θλιμμένος μπορεί να κάνει χρήση ναρκωτικών για να νιώσει
χαρούμενος, αλλά αυτό δεν έχει αποτέλεσμα. Τα ναρκωτικά μπορεί να τον
ανεβάσουν σε μια κατάσταση ψεύτικης ευθυμίας, αλλά όταν η επήρεια του
ναρκωτικού περάσει καταποντίζεται συναισθηματικά ακόμα χαμηλότερα από
πριν.
Και κάθε φορά βυθίζεται όλο και περισσότερο συναισθηματικά.
Τελικά, τα ναρκωτικά θα καταστρέψουν εντελώς κάθε ίχνος δημιουργικότητας
του ατόμου.
«Όλο
το διάστημα που έπαιρνα ναρκωτικά πίστευα ότι είχα τον έλεγχο της ζωής
μου και ότι ήταν υπέροχη. Αλλά είχα καταστρέψει οτιδήποτε είχα χτίσει
και για το οποίο είχα αγωνιστεί στη ζωή μου. Έκοψα τους δεσμούς με όλους
τους φίλους που δεν έπαιρναν ναρκωτικά και την οικογένειά μου, έτσι δεν
είχα κανένα φίλο πέρα από αυτούς με τους οποίους έκανα χρήση.
Η κάθε
μέρα περιστρεφόταν γύρω από ένα πράγμα: το σχέδιό μου για να βρω τα
χρήματα που χρειαζόμουν για τα ναρκωτικά. Μπορούσα να κάνω τα πάντα για
να αποκτήσω την αμφεταμίνη μου – ήταν το μόνο πράγμα στη ζωή μου». – Πατ
«Ένιωθα
ότι ήμουν πιο εύθυμη όταν ήμουν μεθυσμένη. Λίγο μετά [που άρχισα το
ποτά] μπήκα στη μαριχουάνα... Αργότερα, ήμουν στο σπίτι ενός φίλου
καπνίζοντας μαριχουάνα, όταν κάποιος έβγαλε ένα σακουλάκι με κοκαΐνη.
Οι
ρουφηξιές κοκαΐνης γρήγορα έγιναν μια καθημερινή συνήθεια. Έκλεβα
χρήματα από την επιχείρηση των γονιών μου και από τους παππούδες μου σε
καθημερινή βάση για να μπορώ να έχω το αλκοόλ μου, την κοκαΐνη, τη
μαριχουάνα και το LSD μου.
Τότε ξεκίνησα το Οξικοντίν και άρχισα να το
χρησιμοποιώ σε τακτική βάση. Μέχρι τη στιγμή που συνειδητοποίησα,
έχοντας φτάσει σε σημείο να σνιφάρω Οξικοντίν σε καθημερινή βάση, ότι
ήμουν εθισμένη. Χρειαζόμουν κάτι ισχυρότερο – και μπήκα στην ηρωίνη. Δεν
ήθελα να σταματήσει με τίποτα το "φτιάξιμο".
Ο εθισμός με είχε
κερδίσει. Και κάθε φορά που προσπαθούσα να σταματήσω, η σωματική
επιθυμία με έσπρωχνε σε μεγαλύτερες δόσεις». – Ίντιθ
Έτσι τιμωρείται η κατοχή ναρκωτικών στις πιο εκδικητικές χώρες του κόσμου
Την ώρα που ο πόλεμος κατά των ναρκωτικών οφείλει να είναι διαρκής
και ασίγαστος, υπάρχει μια μακρά σειρά από χώρες που αντιμετωπίζουν το
θέμα με δρακόντεια αυστηρότητα.
Κι αν ο παγκόσμιος δημόσιος διάλογος για την αποποινικοποίηση των
ψυχοτρόπων ουσιών φαίνεται να αποδίδει καρπούς στις ΗΠΑ και σε αρκετές
λατινοαμερικάνικες δημοκρατίες, δεν ζουν όλοι στο Κολοράντο ή την
Ουρουγουάη.
Όποιος πιαστεί με μικροποσότητες απαγορευμένων ουσιών στις πιο
σκληρές διωκτικά χώρες του πλανήτη, θα έρθει αντιμέτωπος με ποινές που
λογίζονται υπερβολικές και κατάφωρα ακραίες, προκαλώντας τελικά τα
ακριβώς αντίθετα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα…
Ιαπωνία
Την ώρα που η χώρα αποτελεί προπύργιο πια του δυτικού τρόπου ζωής,
δεν έχει υιοθετήσει σε όλα το μοντέλο της Δύσης.
Παυσίπονα,
αποσυμφορητικά, ακόμα και αγωγές για την αλλεργία συνεχίζουν να
θεωρούνται κοινωνικά ανήθικα και ποινικά κολάσιμα σαν τα παραισθησιογόνα
και τα οπιούχα.
Πολλά νόμιμα σε εμάς φάρμακα θεωρούνται παράνομα και αν
βρεθούν στις βαλίτσες του τουρίστα, τότε εκείνος αντιμετωπίζει
πολυετείς ποινές φυλάκισης.
Και σε μια χώρα που το ποσοστό καταδίκης για ναρκωτικές ουσίες
αγγίζει το 99,9%, τη φυλακή δεν τη γλιτώνει ο κάτοικος ή ο επισκέπτης με
τίποτα.
Οι Αρχές έχουν μάλιστα το δικαίωμα να κρατήσουν τον ύποπτο για
30 μέρες, μέχρι να αποσπάσουν την πολυπόθητη ομολογία…
Βιετνάμ
Μπορεί οι πολιτικές του Βιετνάμ κατά των ναρκωτικών να μοιάζουν στον
εξωτερικό παρατηρητή εξαιρετικά προοδευτικές, μιας και εδώ όσοι
συλλαμβάνονται με μικροποσότητες στέλνονται σε κέντρα αποτοξίνωσης παρά
στη φυλακή, είναι όμως όσα εκτυλίσσονται στις κλινικές αυτές που κάνουν
το πράγμα σωστό εφιάλτη.
Γιατί στο Βιετνάμ το «κέντρο αποτοξίνωσης»
είναι ένας ευφημισμός για τα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας.
Οι εθισμένοι κλείνονται εκεί χωρίς ορισμένη ημερομηνία απελευθέρωσης
και παράγουν προϊόντα για λογαριασμό πολυεθνικών εταιριών, μέσα σε
καθεστώς κακοποίησης που έχει κάνει συχνά μη κυβερνητικές οργανώσεις να
χαρακτηρίσουν τα κέντρα «κολαστήρια».
Οι βίαιες εξεγέρσεις στα διαβόητα
αυτά κέντρα αποτοξίνωσης δεν λείπουν φυσικά, ρίχνοντας χοντρό αλάτι στις
πληγές του συστήματος…
Κίνα
Όχι και τόσο παλιά, η Κίνα κρατούσε τα ηνία στις εκτελέσεις παραβατών
που είχαν να κάνουν με τον κόσμο των ναρκωτικών.
Συνεχίζει βέβαια να
εκτελεί τους διακινητές και τους εμπόρους, αν και η στάση της απέναντι
στους χρήστες έχει γίνει πιο ανεκτική, μέχρι ενός σημείου φυσικά. Το
Πεκίνο φαίνεται να ακολουθεί πλέον το μοντέλο του Βιετνάμ, αν και έχει
πάει το πράγμα πολύ πιο μακριά.
Την ώρα που η κατοχή παραμένει με το γράμμα του νόμου μικρό αδίκημα,
είναι στη διακριτική ευχέρεια των διωκτικών αρχών να αποφασίσουν αν ο
συλληφθείς είναι χρήστης ή όχι.
Όποιος αποτύχει στις μη ιατρικές
δοκιμασίες και τον σχεδόν αυθαίρετο χαρακτηρισμό, καταδικάζεται στα
γρήγορα σε ποινή τριών ετών σε κέντρο αποτοξίνωσης και άλλα τρία μετά σε
κέντρα «κοινοτικής αναμόρφωσης», περνώντας έτσι έξι χρόνια σε καθεστώς
εγκλεισμού για ένα έγκλημα που η Κίνα ομολογεί στον ποινικό της κώδικα
ότι δεν είναι βαρύ…
Σιγκαπούρη
Σε μια χώρα που οι νόμοι παραμένουν παροιμιωδώς σκληροί, ο
χαρακτηρισμός «έμπορος ναρκωτικών» δεν μοιράζεται τίποτα κοινό με τις
χώρες της Δύσης.
Ακόμα και ελάχιστα γραμμάρια ινδικής κάνναβης
κατατάσσουν τον πολίτη στην κατηγορία του διακινητή ναρκωτικών και οι
Αρχές σπεύδουν να αποδώσουν τη ρετσινιά ακόμα και σε απλούς χρήστες, οι
οποίοι αντιμετωπίζουν τώρα ακόμα και θανατική καταδίκη.
Ακόμα κι αν γλιτώσει βέβαια ο παραβάτης την εκτέλεση, θα περάσει σίγουρα πολλά πολλά χρόνια στη φυλακή…
Ντουμπάι
Το εμιράτο διαθέτει μια σειρά από εξαιρετικά εξοντωτικούς νόμους κατά
της κατοχής ναρκωτικών. Κι ενώ πιθανότατα θα αποφύγει ο χρήστης τη
θανατική ποινή, θα περάσει αρκετά χρόνια σε βάρβαρες συνθήκες
εγκλεισμού, καθώς ο όρος «κατοχή» είναι εδώ τόσο γενικός που καταντά
σωστή κωμωδία.
Αν συλληφθεί κάποιος και βρεθούν στον οργανισμό του ίχνη
ναρκωτικών ουσιών, τότε διώκεται για κατοχή και καταδικάζεται αναλόγως!
Και βέβαια ο χαρακτηρισμός «ναρκωτικές ουσίες» αποδίδεται σε όλα τα
φάρμακα, ακόμα και την παρακεταμόλη. Παίρνεις ένα παυσίπονο για τον
πονοκέφαλο δηλαδή και βρίσκεσαι μαγικά πίσω από της φυλακής τα κάγκελα.
Το Ντουμπάι συνηθίζει πάντως να απελευθερώνει τους ξένους παραβάτες πριν
ολοκληρώσουν την ποινή τους, αν και το ενδεχόμενο να περάσεις εφτά
μήνες στη φυλακή επειδή κατάπιες δυο ασπιρίνες στο αεροπλάνο παραμένει
ανατριχιαστικό…
Ινδονησία
Φτάνοντας στο αεροδρόμιο της Τζακάρτα θα αντικρίσει ο τουρίστας τις
χαρωπές επιγραφές που τον ενημερώνουν ότι αν βρεθούν ίχνη απαγορευμένων
ουσιών στο αίμα του, τότε έχει υπογράψει τη θανατική του καταδίκη.
Η
ανοχή της χώρας στα ναρκωτικά είναι μηδενική και η Ινδονησία φτάνει πολύ
μακριά για να κρατήσει τον πληθυσμό της μακριά από τη μάστιγα.
Η κατοχή μικροποσότητας οποιουδήποτε ναρκωτικού, πόσο μάλλον η
διακίνηση, τιμωρείται με ποινές δεκαετιών και συχνότατα με θάνατο.
Τροπολογία του 2009 αναγκάζει πλέον τους γονείς να καταδίδουν τα παιδιά
τους αν κάνουν χρήση ουσιών, αλλιώς θεωρούνται και οι ίδιοι συνεργοί στο
έγκλημα. Εξοντωτικές ποινές σε οικογένειες ολόκληρες είναι πλέον κοινός
τόπος.
Ακόμα σκληρότερος είναι ίσως ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζει η
Ινδονησία τον εθισμό. Δεν είναι παρά ένα έγκλημα που επισύρει συχνά τον
θάνατο, ακόμα και αν πρόκειται για ξένους υπηκόους ή ανθρώπους με
νοητικά προβλήματα.
Το 2015, για παράδειγμα, η Ινδονησία εκτέλεσε με
καμάρι δύο αυστραλούς τουρίστες και έναν πνευματικά άρρωστο Βραζιλιάνο
για κατοχή ουσιών, παρά τα επίσημα διαβήματα των χωρών τους…
Ιράν
Το Ιράν διαθέτει ίσως την παγκόσμια πρωτοτυπία να διαθέτει νόμους που
είναι ταυτοχρόνως απίστευτα σκληροί και αλλόκοτα προοδευτικοί!
Κατά
πρώτο, το Ιράν εκτελεί έναν εντυπωσιακό αριθμό διακινητών ναρκωτικών
κάθε χρόνο, την ίδια ώρα που το 60-70% του πληθυσμού των φυλακών της
απαρτίζεται από καταδίκες ναρκωτικών. Παράλληλα και χωρίς ίχνος φυσικά
αντίφασης, το Ιράν διαθέτει τις περισσότερες θεραπευτικές δομές για τις
εξαρτήσεις από κάθε άλλο κράτος της Γης, οι οποίες διανέμουν ακόμα και
καθαρές σύριγγες στους χρήστες.
Η εσωτερική αυτή αντινομία έχει να κάνει με το ποιος ασκεί την
πολιτική. Η τιμωρητική δίωξη επαφίεται στην κρατική αστυνομία, την ίδια
ώρα που η χάραξη πολιτικής είναι έργο μιας νομοπαρασκευαστικής επιτροπής
που λειτουργεί πλήρως ανεξάρτητα από την ιρανική κυβέρνηση.
Το
συμβούλιο αυτό των σοφών πρότεινε πρόσφατα τη νομιμοποίηση της
καλλιέργειας ινδικής κάνναβης και οπιούχων στη χώρα, στην προσπάθειά του
να δώσει τέλος στον ιερό πόλεμο του Ιράν κατά των ναρκωτικών…
Ισλαμικό Κράτος
Το αυτοανακηρυγμένο χαλιφάτο είχε νόμους κατά των ναρκωτικών από την
πρώτη στιγμή που άρχισε να καταλαμβάνει εδάφη για λογαριασμό της μαύρης
σημαίας του.
Όποιος συλληφθεί ακόμα και με ελάχιστα γραμμάρια
ψυχαγωγικών ναρκωτικών μαστιγώνεται δημοσίως με 100 και περισσότερες
βουρδουλιές, καθώς στον διεστραμμένο κόσμο του φονταμενταλισμού διάκριση
δεν υπάρχει μεταξύ σκληρών και μαλακών ναρκωτικών: το ίδιο ξύλο θα φάει
κάποιος είτε έχει κάνει χρήση οπιούχων είτε επειδή πιάστηκε να πίνει
αλκοόλ ή να καπνίζει ένα τσιγάρο.
Εκτός βέβαια κι αν είναι τζιχαντιστής ο παραβάτης, εκεί το πράγμα
αλλάζει άρδην! Οι αναφορές για χρήση ναρκωτικών μεταξύ των εξτρεμιστών
μαχητών δίνουν και παίρνουν, όπως συνέβη εξάλλου και με τους μακελάρηδες
του Παρισιού, οι οποίοι τα έβαλαν με την Πόλη του Φωτός για τα χαλαρά
της ήθη.
Κοκαΐνη και παραισθησιογόνα είναι στην ημερήσια διάταξη των
τζιχαντιστών στρατιωτών.
Ποιος θα περίμενε ότι θα ήταν τόσο υποκριτές
δηλαδή…
Σαουδική Αραβία
Εξοντωτικές και κατάφωρα εξωφρενικές ποινές για χάρη του διδακτικού παραδειγματισμού
Όταν μιλάμε για ναρκωτικά, καμιά χώρα δεν είναι πιο ανηλεής και
ακραία από τη Σαουδική Αραβία, εκεί που η τυπική ποινή για οποιαδήποτε
σύλληψη για ναρκωτικά ισοδυναμεί με δημόσια εκτέλεση.
Δημόσια εκτέλεση
που θυμίζει πολύ τον ευρωπαϊκό Μεσαίωνα βέβαια, καθώς ο δράστης
εκτελείται μέσα στο ξέφρενο πλήθος κάνοντας τη θανατική ποινή σωστό
πανηγυράκι. Ή παιδική φιέστα, καθώς τα παιδιά παρακολουθούν πάντα τις
μακάβριες εκδηλώσεις. Κι αν ο νεκρός είναι ακόμα πιο άτυχος, η σορός του
θα μείνει εκτεθειμένη για καιρό, μπας και λειτουργήσει ως παράδειγμα
προς αποφυγή.
Είναι όμως και το άλλο: το απύθμενο βάθος που θα φτάσει η αστυνομία
της Σαουδικής Αραβίας για να αποσπάσει την ομολογία του δράστη, είναι
δεν είναι αληθής, και οι αναφορές εδώ δεν αφήνουν περιθώρια αμφιβολίας.
Κερασάκι στην τούρτα, το δικαστικό σύστημα, εκεί που ακόμα και όταν
υπάρχουν βάσιμες υπόνοιες για τη μη ενοχή του δράστη, ο δικαστής μπορεί
κάλλιστα να τον καταδικάσει σε θάνατο όταν μιλάμε για εμπλοκή σε υπόθεση
ναρκωτικών.
Στο πρώτο εξάμηνο του 2015, η Σαουδική Αραβία εκτέλεσε 100
εγκληματίες και οι περισσότεροι από τους μισούς εμπλέκονταν σε ιστορίες
κατοχής μικροποσοτήτων…
H χρήση χασίς μπορεί να οδηγήσει μέχρι στη σχιζοφρένεια !
H χρήση χασίς μπορεί να οδηγήσει μέχρι στη σχιζοφρένεια.
Kάθε άλλο παρά ακίνδυνο φυσικό προϊόν είναι η μαριχουάνα.
H τακτική
χρήση της, μάλιστα, διπλασιάζει τον κίνδυνο εμφάνισης ψυχικών διαταραχών
όπως η σχιζοφρένεια.
Oι ερευνητές αποδίδουν την επικίνδυνη δράση της σε
χημικές μεταβολές στον εγκέφαλο, που προκαλούνται από τα δραστικά
συστατικά του ναρκωτικού.
H έρευνα, η οποία δημοσιεύεται στο επιστημονικό περιοδικό Addiction,
πραγματοποιήθηκε σε δείγμα 1.000 ατόμων που γεννήθηκαν το 1977 και
παρακολουθήθηκαν από τους επιστήμονες επί 25 χρόνια.
Oι ερευνητές του
Πανεπιστημίου του Oτάγκο συζήτησαν με τους εθελοντές που έλαβαν μέρος
στη Mελέτη Yγείας και Aνάπτυξης όταν ήταν 18, 21 και 25 ετών και
απάντησαν σε ερωτήσεις σχετικά με τη χρήση μαριχουάνας που έκαναν.
Tαυτόχρονα, με διαφορετικά ερωτηματολόγια προσδιόρισαν την ψυχική τους
υγεία.
Oι ερευνητές αναλύοντας τα στοιχεία διαπίστωσαν ότι αυτοί που καπνίζαν
χασίς εμφάνιζαν συχνότερα συμπτώματα ψύχωσης.
Aξίζει να σημειωθεί ότι
προτού καταλήξουν σε συμπέρασμα, οι επιστήμονες συνυπολόγισαν το
ενδεχόμενο η χρήση της μαριχουάνας να προκαλείτο από κάποια προϋπάρχουσα
ασθένεια και άλλους παράγοντες, όπως το οικογενειακό ιατρικό ιστορικό,
άλλα ψυχικά νοσήματα και η κατάχρηση άλλων ουσιών.
Oμως, όπως αναφέρουν
στο σχετικό άρθρο, όσοι πάσχουν από ψυχική ασθένεια δεν έχουν μεγαλύτερη
τάση χρήσης μαριχουάνας. Aντίθετα, η χρήσης της αυξάνει τις πιθανότητες
εμφάνισης ψυχωσικής συνδρομής, καθώς προκαλεί μεταβολή των χημικών
ισορροπιών στον εγκέφαλο.
O καθηγητής Nτέιβιντ Φέργκιουσον του Πανεπιστημίου Oτάγκο αναφέρει στο
άρθρο του Addiction: «Aκόμα και όταν λάβαμε υπόψη κάθε άλλο παράγοντα,
το τελικό αποτέλεσμα παρέμεινε αμετάβλητο. H τακτική χρήση της
μαριχουάνας αυξάνει την πιθανότητα εμφάνισης συμπτωμάτων ψύχωσης».
Tον τελευταίο χρόνο αυξάνεται διαρκώς ο όγκος αποδεικτικών στοιχείων για
τη σχέση μαριχουάνας και εμφάνισης βαρειών ψυχικών νοσημάτων, με
αποτέλεσμα να τίθεται υπό νέο φως η πιθανή αποποινικοποίηση της χρήσης
μαριχουάνας και κυρίως καθίσταται σαφής η ανάγκη ενημέρωσης των νέων για
την ουσία που θεωρούν ακίνδυνη.
Τα ναρκωτικά του Τρίτου Ράιχ και ο εθισμός του Χίτλερ Πηγή: Protagon.gr
Τα ναρκωτικά του Τρίτου Ράιχ και ο εθισμός του Χίτλερ Πηγή: Protagon.gr
Τα ναρκωτικά του Τρίτου Ράιχ και ο εθισμός του Χίτλερ Πηγή: Protagon.gr
Τα ναρκωτικά του Τρίτου Ράιχ και ο εθισμός του Χίτλερ Πηγή: Protagon.gr
Τα ναρκωτικά του Τρίτου Ράιχ και ο εθισμός του Χίτλερ
Τα ναρκωτικά του Τρίτου Ράιχ και ο εθισμός του Χίτλερ Πηγή: Protagon.gr
Aρχικός στόχος του συγγραφέα Νόρμαν Ολερ ήταν να γράψει ένα μυθιστόρημα
για το πώς «τα ναρκωτικά επηρέασαν τον Ναζισμό».
Το ενδιαφέρον των
ντοκουμέντων, όμως, τόσο για τον στρατό όσο και για τον ίδιο τον Χίτλερ,
ξεπέρασε κάθε προσδοκία
«Ενας ντοπαρισμένος πρωταθλητής, που δεν σταμάτησε ποτέ, μέχρι την
-αναπόφευκτη- κατάρρευση».
Αυτή είναι, πολύ συμπυκνωμένα, η περιγραφή
του γερμανού συγγραφέα Νόρμαν Ολερ για τον Αδόλφο Χίτλερ.
Το βιβλίο του
«Ακραία έκσταση – Τα ναρκωτικά στο Τρίτο Ράιχ», που θα κυκλοφορήσει τις 6
Οκτωβρίου από τις εκδόσεις Penguin, είναι μια απόπειρα να ξαναγράψει
μέρος της ιστορίας της ναζιστικής Γερμανίας δείχνοντας την εξάρτηση του
στρατού, των αξιωματούχων αλλά και του ίδιου του Χίτλερ από τη χρήση
ναρκωτικών ουσιών.
«Blitzed: Drugs in Nazi Germany»
ο τίτλος του και πρόκειται για την
αγγλική απόδοση του γερμανικού «Der totale Rausch», που κυκλοφόρησε
σχεδόν πριν έναν χρόνο. «Μια τέτοια προσέγγιση δεν θα ήταν προτεραιότητα
για τους (κλασικούς) ιστορικούς. Μόνο ένας τρελός τύπος, σαν εμένα, θα
μπορούσε να ασχοληθεί αυτό το θέμα».
Η έρευνά του -και κατ’ επέκταση το βιβλίο Blitzed- είναι συγκλονιστική
και ταυτόχρονα άκρως πειστική. Ο Ιαν Κέρσο, κορυφαίος ιστορικός
μελετητής του Χίτλερ και της ναζιστικής Γερμανίας, το χαρακτηρίζει ως
«μια σπουδαία μελέτη».
Σύμφωνα με δημοσίευμα του Guardian, όπου σχολιάζεται η έρευνα πριν από
την καταγραφή αλλά και τα συμπεράσματα από τα κρατικά αρχεία, αρχικός
στόχος του Ολερ ήταν να γράψει ένα μυθιστόρημα που θα έθιγε το πώς «τα
ναρκωτικά επηρέασαν τον Ναζισμό». Το ενδιαφέρον των ντοκουμέντων, όμως,
ξεπέρασε κάθε προσδοκία.
Αρχίζει από την εποχή της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, ως το 1933 δηλαδή
και την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία, όταν η φαρμακευτική βιομηχανία
στη Γερμανία άκμαζε και η χώρα ήταν σπουδαίος εξαγωγέας οπιούχων, όπως
μορφίνη και κοκαΐνη, και τα ναρκωτικά ήταν διαθέσιμα κυριολεκτικά «σε
κάθε γωνία».
Κατά τη διάρκεια εκείνης της περιόδου, ο Χίτλερ προέβαλε, με τη
βοήθεια και των συνεργατών του, την εικόνα του “καθαρού”, που δεν
επιτρέπει να μπει στο σώμα του καμία τοξική ουσία, ούτε καν καφές.
“Ελέγχει
το σώμα του με έναν τρόπου θα μπορούσε να σοκάρει όλους τους απλούς
ανθρώπους σαν κι εμάς.
Δεν πίνει, τρώει μόνο λαχανικά, και δεν έρχεται
σε επαφή με τις γυναίκες”, ανέφερε ένας από τους συνεργάτες θέλοντας να
πλάσει την εικόνα του “αγνού ηγέτη”.
Όταν οι ναζί ήρθαν στην εξουσία, σε
πρώτη φάση, έθεσαν τα «σαγηνευτικά δηλητήρια» εκτός νόμου.
Οι χρήστες
των ναρκωτικών θεωρήθηκαν «παράφρονες εγκληματίες».
Κάποιοι θανατώθηκαν
ενώ άλλοι στάλθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Μάλιστα η ναζιστική
προπαγάνδα συνέδεσε τα ναρκωτικά με τους Εβραίους, υποστηρίζοντας πως οι
Εβραίοι, εκτός των άλλων, ήταν και τοξικομανείς.
Και οι Εβραίοι και οι
τοξικομανείς έπρεπε να εξαλειφθούν από τη Γερμανία.
«Οι ναζί έπαιρναν ναρκωτικά για να μειώνουν τον φόβο στη μάχη»
Κι αυτό παρόλο που οι ναζί παρουσιάζονταν ως πολέμιοι του ηθικού
εκφυλισμού και της κατάπτωσης της αστικής κοινωνίας.
Κοκαΐνη, ηρωίνη,
μορφίνη και κυρίως μεθαμφεταμίνες χρησιμοποιούνταν συστηματικά από το
στράτευμα παίζοντας καθοριστικό ρόλο στην προέλαση των Γερμανών το 1940.
«Για την εκστρατεία στη Γαλλία, τα ναρκωτικά είναι το κλειδί για την
επιτυχία.
Αν έχεις το κλειδί, αυτό δουλεύει, αλλά συνετέλεσαν κι άλλοι
πολλοί παράγοντες.
Η μεθαμφεταμίνη έχει δύο χαρακτηριστικά που ήταν πολύ
σημαντικά.
Το ένα είναι ότι σε κάνει να μη φοβάσαι.
Το δοκίμασαν αυτό
σε γερμανικά πανεπιστήμια και παρατήρησαν πως η ουσία αυτή μειώνει τον
φόβο.
Το άλλο χαρακτηριστικό είναι πως δεν χρειάζεται πια να κοιμάσαι
για δύο με τρεις ημέρες.
Οπότε αυτό είναι πολύ διαφορετικό από οτιδήποτε
υπήρχε στο παρελθόν, επιτρέποντας στον στρατιώτη να λειτουργεί για δύο ή
τρεις ημέρες συνεχόμενα χωρίς να κοιμάται. Ηταν σαν μηχανές του
πολέμου» τονίζει ο Νόρμαν Ολερ στο «Νσυν».
Τα ναρκωτικά ήταν ιδιαίτερα δημοφιλή στα γερμανικά νοικοκυριά αφού
χρησιμοποιούνταν από τους εργάτες και τις γυναίκες, χωρίς να υπολογίζουν
τις επιπτώσεις στην υγεία τους.
«Στην αρχή νόμιζαν ότι ήταν απλά
φάρμακα, αλλά στην πορεία κατάλαβαν ότι πρόκειται για ναρκωτικά.
Υπήρχε
κάποιος υπεύθυνος για την αλλαγή της αντίληψης και αυτός ήταν ο υπουργός
Υγείας, ο οποίος κατάλαβε ότι ήταν ναρκωτικό και όχι φάρμακο η
μεθαμφεταμίνη.
Προσπάθησε να το πολεμήσει, αλλά ήταν πολύ δύσκολο.
Ολοι
πίστευαν ότι κάνει καλό και δεν καταλάβαιναν γιατί να γίνει φασαρία για
αυτό το ζήτημα.
Σκέφτονταν πως δεν μπορεί να έχει αρνητικές παρενέργειες
τη στιγμή που κέρδιζαν μάχες οι στρατιώτες τους.
Δεν ήταν όλο το
γερμανικό έθνος εθισμένο στα ναρκωτικά, αλλά εκατομμύρια άνθρωποι τα
χρησιμοποιούσαν» επισημαίνει ο ερευνητής.
Ενας δύσπιστος αναγνώστης, διαβάζοντας τις αναλύσεις για την επίδραση
των ουσιών, θα μπορούσε να αντιτείνει ότι μέσα από την τοξικοεξάρτηση
δίνεται έμμεση άφεση αμαρτιών στις θηριωδίες των ναζί.
«Δεν νιώθω ότι
προσπάθησα να δώσω άλλοθι στους ναζί για όλα όσα έκαναν υπό την επήρεια
ναρκωτικών.
Απλώς οι στρατιώτες που πήραν εντολές μπορούσαν να
λειτουργήσουν καλύτερα με ναρκωτικά.
Φανταστείτε πως ήταν νέοι άνδρες οι
οποίοι πήγαιναν στα πεδία των μαχών και έπαιρναν pervitin για να
μπορούν να πολεμούν καλύτερα.
Να μη φοβούνται.
Δεν θα δικαιολογούσα ούτε
και έναν απλό στρατιώτη που ως στρατιώτης είναι υποχρεωμένος να το
κάνει αυτό.
Αλλά και πάλι ήταν πολύ επικίνδυνο στη ναζιστική Γερμανία να
μην είσαι κομμάτι της.
Δεν θέλω να δικαιολογήσω τίποτα.
Περιγράφω μόνο
το πώς τα πράγματα δούλευαν» λέει ο ίδιος.
Παρόλο που το αντικείμενο της έρευνάς του ήταν τα ναρκωτικά, από το
γενικό πλαίσιο δεν ξέφυγε η χρονική περίοδος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου,
για τον οποίο πια ο Ολερ έχει συγκεκριμένη άποψη.
«Νομίζω πως ήταν ένας
φασιστικός, καπιταλιστικός πόλεμος, ο οποίος στη συνέχεια στράφηκε
εναντίον της Σοβιετικής Ενωσης για να εξαφανίσει τον κομμουνισμό.
Και
νομίζω πως υποφέρουμε από αυτόν μέχρι σήμερα» δηλώνει ο δημοσιογράφος
και πηγαίνει τη σκέψη του αναπόφευκτα και στη χώρα του.
«Εχουμε πρόβλημα
τώρα στη Γερμανία με τους ακροδεξιούς, κάτι το οποίο με ανησυχεί, καθώς
δημιουργούν καινούργια προβλήματα.
Ελπίζω ότι σύντομα θα έχουμε μια
δυνατή οικολογική σοσιαλιστική αριστερή κίνηση σε όλη την Ευρώπη ώστε να
αντισταθμίσει τους ακροδεξιούς.
Για να λύσει πραγματικά τα προβλήματα.
Αυτή είναι η ελπίδα μου».
Το Pervitin – αντίστοιχο της σημερινής κρυσταλλικής μεθαμφεταμίνης
(wikipedia.com)
Ερευνα της Ενωσης Ιατρών της Γερμανίας έδειξε ότι οι Ναζί ανέπτυξαν τότε
ένα διεγερτικό, το «Pervitin», που χορηγείτο στους φαντάρους πρώτης
γραμμής και δοκιμάστηκε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Σαξενχάουζεν.
Υπάρχουν ως και επιστολές στρατιωτών προς τις οικογένειές τους, με τις
οποίες ζητούν να τους στείλουν Pervitin, ουσία αντίστοιχη της σημερινής
κρυσταλλικής μεθαμφεταμίνης.
«Αυξημένη παρατηρητικότητα, ευφορία, αύξηση
της αποδοτικότητας» αναφέρουν, μεταξύ άλλων, οι σημειώσεις των γιατρών
για τα αποτελέσματα της ουσίας.
Σημείωνε πως με το Pervitin μπορούσε να μείνει ξύπνιος για περίπου 50
ώρες, χωρίς να νιώθει την παραμικρή κούραση), αλλά ταυτόχρονα
«απενεργοποιούσε» τις ηθικές αναστολές, καθιστώντας τους στρατιώτες πιο
σκληρούς και τη βιαιότητα στον πόλεμο περισσότερο αποδεχτή.
Το ναρκωτικό, με την κωδική ονομασία
D-IX, είχε σκοπό να κρατά ξάγρυπνους τους στρατιώτες ώστε να
αντεπεξέρχονται, δίχως δισταγμούς, στις φρικαλεότητες του πολέμου.
Οι
Ναζί ερευνητές χρησιμοποίησαν κρατούμενους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης
για να δοκιμάσουν ένα «θαυματουργό ναρκωτικό» με βάση την κοκαΐνη που
ήλπιζαν ότι θα ενίσχυε την απόδοση των γερμανικών στρατευμάτων.
Οι
κρατούμενοι στο Sachsenhausen στους οποίους χορηγήθηκε το φάρμακο, με
την κωδική ονομασία D-IX, αναγκάστηκαν να κάνουν κύκλους κουβαλώντας
πακέτα των 20 κιλών. Μπόρεσαν να περπατήσουν 55 μίλια χωρίς να ξεκουραστούν.
Το
γερμανικό ειδησεογραφικό περιοδικό Focus παρέθεσε μια αναφορά αυτόπτη
μάρτυρα ενός κρατούμενου που έγραψε: "Στην αρχή τα μέλη του τάγματος
τιμωρίας σφύριζαν και τραγουδούσαν τραγούδια. [Αλλά] τα περισσότερα από
αυτά είχαν καταρρεύσει μετά τις πρώτες 24 ώρες."
Τα
χάπια περιείχαν ένα μείγμα κοκαΐνης, την αμφεταμίνη περβιτίνη και ένα
παυσίπονο που σχετίζεται με τη μορφίνη, σύμφωνα με το Focus, το οποίο
ανέφερε ότι οι Ναζί επιστήμονες άρχισαν να πειραματίζονται με το φάρμακο
το 1944.
Ελπιζόταν
ότι το φάρμακο θα έδινε στους στρατιώτες σχεδόν απεριόριστες μαχητικές
δυνάμεις σε μια εποχή που οι γερμανικοί στρατοί ήταν σε υποχώρηση.
Ο
ερευνητής Wolf Kemper, ο οποίος αποκάλυψε το έργο, είπε: «Ο στόχος ήταν
να χρησιμοποιηθεί το D-IX για να επαναπροσδιοριστούν τα όρια της
ανθρώπινης αντοχής».
Οι
ναζί γιατροί ήταν ενθουσιασμένοι με τα αποτελέσματα και σχεδίαζαν να
προμηθεύουν όλα τα γερμανικά στρατεύματα με τα χάπια, αλλά ο πόλεμος
τελείωσε πριν το D-IX μπορέσει να τεθεί σε μαζική παραγωγή.
Σύμφωνα με την έρευνα του Ολερ, ο στρατός βρισκόταν υπό την επήρεια του
Pervitin πριν από την εισβολή του Τρίτου Ράιχ στην Πολωνία το 1939, ενώ ο
Χίτλερ είχε ζητήσει την παρασκευή τουλάχιστον 35 εκατομμυρίων χαπιών.
O Αδόλφος Χίτλερ με τον προσωπικό του γιατρό του, Τέοντορ Μoρέλ, τον
Φεβρουάριο του 1944
Κατόπιν, το ενδιαφέρον του συγγραφέα επικεντρώνεται στον Φύρερ. «Ο
Χίτλερ ήταν ναρκομανής», σημειώνει.
Ο προσωπικός του γιατρός, Τέοντορ
Μορέλ, κρατούσε αναλυτικά αρχεία των ενέσεων και των φαρμάκων που του
χορηγούσε – μεταξύ αυτών και ορμόνες σεξουαλικής διέγερσης, όταν είχε ως
σύντροφο την Εύα Μπράουν.
Συνηθισμένο του «κοκτέιλ» το Eukodal, ένα
παράγωγο μορφίνης, συνδυασμένο με το σπασμολυτικό Eupaverin και
ποσότητες κοκαΐνης.
Το Eukodal εκείνων των ημερών: δυο φορές πιο δυνατό και εθιστικό από τη μορφίνη.
Η επίδραση των φαρμάκων για τον Χίτλερ ήταν θαυματουργή.
Τη μια στιγμή
ήταν έτοιμος να καταρρεύσει. Με δυσκολία μπορούσε να σταθεί όρθιος.
Και
την άλλη μιλούσε ασταμάτητα και με στόμφο.
Ένα σημαντικό πλήγμα για τον
Χίτλερ ήταν όταν οι σύμμαχοι βομβάρδισαν τα εργοστάσια παραγωγής του
Pervitin και του Eukodal.
Οι προμήθειες των αγαπημένων του ουσιών
άρχισαν να περιορίζονται και μέχρι το Φεβρουάριο του 1945 είχαν
τελειώσει οριστικά.
Η εικόνα του πλέον ήταν θλιβερή. «΄Όλοι περιγράφουν
την κακή κατάσταση της υγείας του Χίτλερ σε αυτές τις τελευταίες
ημέρες», αναφέρει ο Ohler. «Κανείς όμως δεν δίνει μια σαφή εξήγηση για
αυτό. Κάποιοι υποστηρίζουν πως έπασχε από τη νόσο του Πάρκινσον.
Για
μένα όμως είναι αρκετά σαφές πως πρόκειται για μια κατάρρευση. Έχανε τον
πόλεμο και δεν είχε και ναρκωτικά», επισημαίνει καταλήγοντας ο
συγγραφέας.
Το εξώφυλλο της αγγλικής έκδοσης του βιβλίου «Ακραία έκσταση – Τα ναρκωτικά στο Τρίτο Ράιχ» Πηγή: Protagon.gr
Το εξώφυλλο της αγγλικής έκδοσης του βιβλίου «Ακραία έκσταση – Τα
ναρκωτικά στο Τρίτο Ράιχ»
Το εξώφυλλο της αγγλικής έκδοσης του βιβλίου «Ακραία έκσταση – Τα ναρκωτικά στο Τρίτο Ράιχ» Πηγή: Protagon.gr
Το εξώφυλλο της αγγλικής έκδοσης του βιβλίου «Ακραία έκσταση – Τα ναρκωτικά στο Τρίτο Ράιχ» Πηγή: Protagon.gr
Εκτιμά δε πως η εξάρτησή του ήταν τόσο έντονη, που μετά την επίθεση
εναντίον της Σοβιετικής Ενωσης έχασε την επαφή με την πραγματικότητα,
καθώς βρισκόταν διαρκώς σε «τριπ εξουσίας».
Ελπίδα του Ολερ είναι πως το βιβλίο θα διαβαστεί από τη νεότερη γενιά
Γερμανών, καθώς κρίνει πως η σημερινή εποχή είναι μια «επικίνδυνη
συγκυρία» για τη Γερμανία.
Η άνοδος της «Εναλλακτικής για την Γερμανία»
(AfD) στη χώρα και οι επιθέσεις προς αλλοδαπούς δείχνουν πως το
αντιμεταναστευτικό ρεύμα ολοένα ενισχύεται.
Κατά τον ίδιο, το να γράψει για αυτή την πλευρά της Ιστορίας είναι ένας
τρόπος να απογυμνώσει την -ακόμα και σήμερα ισχυρή- ναζιστική
προπαγάνδα.
«Το Pervitin ήταν εθνικοσοσιαλισμός σε χάπι»
Norman Ohler
Υπερδιέγερση. Τα ναρκωτικά στο Τρίτο Ράιχ
Μετάφραση Χρήστος Κοκκολάτος – Βασίλης Τσαλής.
Εκδόσεις Μεταίχμιο, 2018
σελ. 416, τιμή 18,80 ευρώ
Τα
12 χρόνια του Γ’ Ράιχ, μεταξύ 1933 και 1945, θεωρούνται μία από τις πιο
εξαντλητικά μελετημένες ιστορικές εποχές. Οταν όμως το 2015 ο Νόρμαν
Ολερ, δημοσιογράφος και συγγραφέας, όχι ιστορικός, εξέδωσε τα βιβλίο του
«Der totale Rausch: Drogen im Dritten Reich» σήκωσε το πέπλο από μια
άγνωστη ως τότε πτυχή των χρόνων του ναζισμού: την ευρύτατα διαδεδομένη
εμπορία και κατανάλωση ναρκωτικών.
Με τις ευλογίες της
φαρμακευτικής βιομηχανίας και του καθεστώτος, το σκεύασμα Pervitin
πωλούνταν ελεύθερα σε όλους ως το 1941 ως τονωτικό, χορηγήθηκε σε
μεγάλες ποσότητες από τη Βέρμαχτ στους στρατιώτες στις αρχές του Β’
Παγκοσμίου Πολέμου και αναμείχθηκε σε ιατρικά κοκτέιλ που ο ίδιος ο
Χίτλερ λάμβανε με μορφή «θαυματουργών ενέσεων» από τον προσωπικό του
γιατρό.
Χάρη στην αγγλική του μετάφραση το έργο διαβάστηκε
ευρύτατα και ο 48χρονος Ολερ δίχασε την ιστορική κοινότητα: άλλοι τον
επέκριναν για γενικεύσεις και υπεραπλουστεύσεις, άλλοι επαίνεσαν την
αφηγηματική του ικανότητα και την πρωτοτυπία του υλικού.
Ο ίδιος ωστόσο
φρόντισε να ξεκαθαρίσει εξαρχής ότι τα ναρκωτικά «ενδυνάμωσαν μόνο αυτό
που υπήρχε ως προδιάθεση» στον ναζισμό και ο Χίτλερ «παρέμενε συνεχώς
κύριος του μυαλού του».
Χωρίς να αθωώνει το Γ’ Ράιχ, ο
γερμανός συγγραφέας ανοίγει, αν μη τι άλλο, ένα σημαντικό κεφάλαιο προς
περαιτέρω διερεύνηση – και στη συζήτησή μας θέτει ως τροφή για σκέψη
κάποιες από τις όψεις της: πώς οι υποτιθέμενοι υπερασπιστές της
εγκράτειας ναζί ευνόησαν το «ναρκωτικό τού «ναι»», πώς ο γερμανικός
στρατός χρησιμοποίησε τη μεθαμφεταμίνη ως συστατικό στοιχείο του
Blitzkrieg και πώς η Ιστορία χρειάζεται ποικίλες προσεγγίσεις
Το
βιβλίο σας αποκαλύπτει κάτι άγνωστο ως σήμερα, την έκταση της εμπορίας
μεθαμφεταμίνης στον γενικό πληθυσμό της Γερμανίας.
Πόσο εξαπλώθηκε το
Pervitin στη γερμανική κοινωνία όταν κυκλοφόρησε, το 1938;
«Το
Pervitin έγινε μεγάλη επιτυχία.
Ο γερμανικός πληθυσμός το 1938 ήταν
έτοιμος ακριβώς για μια τέτοια ουσία. Υπήρχε πλήρης απασχόληση, η
εργασία απαιτούσε επιδόσεις, επιπλέον όλοι έπρεπε να συμμετέχουν στις
συγκεντρώσεις και στις ομιλίες του κόμματος, δεν σε άφηναν ήσυχο!
Το
Pervitin λοιπόν κατά κάποιον τρόπο τα έκανε όλα αυτά ευκολότερα, εφόσον
πρόσφερε μια τεχνητή ώθηση ενέργειας – μεταξύ σοβαρού και αστείου
ονομάζω την ουσία στο βιβλίο «εθνικοσοσιαλισμό σε μορφή χαπιού».
Γιατί
με τη μεθαμφεταμίνη δεν θέτει κανείς ερωτήματα, απλώς πράττει. Είναι, θα
έλεγε κανείς, το ναρκωτικό τού «ναι». Ηταν τόσο δημοφιλές ώστε το
βασικό συστατικό χρησιμοποιήθηκε και σε άλλα προϊόντα.
Μάλιστα το Pervitin συμπεριλήφθηκε και σε προϊόντα ζαχαροπλαστικής και
κυρίως στις σοκολάτες της Hildebrand.
Μάλιστα οι συστάσεις προς τις
γυναίκες ήταν να τρώνε δύο με τρεις σοκολάτες την ημέρα, και έτσι θα
μπορούν να ολοκληρώνουν με ευκολία τις δουλειές του σπιτιού και
ταυτόχρονα να χάσουν βάρος, καθώς το Pervitin περιόριζε σημαντικά την
όρεξη.
Ο Ohler περιγράφει το Pervitin ως τον ναζισμό σε μορφή χαπιού.
Βέβαια, οι βλαβερές συνέπειες
της μεθαμφεταμίνης δεν ήταν ακόμη γνωστές. Δεν ήταν παράξενο που
προξένησε το ενδιαφέρον του γερμανικού στρατού – τους φάνηκε ότι κάτι
τόσο εξυπηρετικό για τους πολίτες θα ήταν καλό και για τους στρατιώτες».
Κι έτσι το Blitzkrieg έγινε ο πόλεμος των ναρκωτικών;
«Η
αλήθεια είναι ότι η επίδραση των ουσιών στον πόλεμο είναι διαχρονική
υπόθεση. Στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο πολλοί πιλότοι έκαναν χρήση κοκαΐνης.
Αλλά, για να μην πάμε τόσο μακριά, σκεφτείτε την κατανάλωση αλκοόλ και
καπνού στις ανά τους αιώνες συγκρούσεις. Ο γερμανικός στρατός ήταν ο
μόνος όμως που χρησιμοποίησε ένα τέτοιο τεχνητό διεγερτικό στις αρχές
του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Η επίθεση που είχε σχεδιαστεί στη Γαλλία το
1940, μέσα από το δάσος των Αρδενών, μπορούσε να πετύχει μόνο αν οι
φάλαγγες των τανκς ήταν τόσο ταχείς ώστε να περάσουν μέσα από το Βέλγιο
και να διεισδύσουν στην καρδιά της χώρας μέσα σε τρεις μέρες και τρεις
νύχτες.
Το Pervitin επέτρεψε στον στρατό να μείνει άγρυπνος για αυτό το
χρονικό διάστημα – βιολογική επίδοση που ήταν εντελώς απροσδόκητη για
τον γαλλικό και τον βρετανικό στρατό, ο οποίος δεν ανέμενε έναν εχθρό
ασταμάτητο από τις ανάγκες της πείνας, της κούρασης, του ύπνου.
Δεν το
ξέρουμε, είναι μια υπόθεση, αλλά μπορεί να πει κανείς ότι χωρίς το
Pervitin, το Blitzkrieg, o «κεραυνοβόλος πόλεμος» δεν θα ήταν πιθανός».
Είπατε ότι οι Γερμανοί ήταν οι πρώτοι που χρησιμοποίησαν ναρκωτικά στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Οι Σύμμαχοι ακολούθησαν;
«Η
πρώτη ιστορία για ένα «χάπι θάρρους» που έπαιρναν οι γερμανοί πιλότοι
γράφτηκε στην ιταλική εφημερίδα «Corriere della Sera» τον Σεπτέμβριο του
1940. Η πληροφορία έφτασε στη RAF, τη βρετανική πολεμική αεροπορία, η
οποία προχώρησε σε πειράματα συγκρίνοντας μεθαμφεταμίνες και
αμφεταμίνες.
Κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι οι μεθαμφεταμίνες προξενούν
πολύ γρήγορα εθισμό και πρότειναν τη χρήση μπενζεντρίνης από το
1941-1942. Τα στρατεύματα του Μοντγκόμερι που μάχονταν τον Ρόμελ στη
Βόρεια Αφρική έπαιρναν αμφεταμίνες. Και οι Αμερικανοί που ήρθαν στην
Ευρώπη μέσω Βρετανίας για την απόβαση στη Νορμανδία γνώρισαν εκεί την
τεχνική.
Αλλά ομολογώ ότι εδώ μπαίνουμε σε μια επικράτεια στην οποία δεν
είμαι ειδικός, δεν την έχω μελετήσει. Ωστόσο, σας είπα πριν ότι το
Pervitin ήταν «εθνικοσοσιαλισμός σε μορφή χαπιού». Στην πραγματικότητα,
για να είμαστε ακριβείς, είναι «απόδοση σε μορφή χαπιού» ή «εθισμός σε
μορφή χαπιού». Και ενίοτε τέτοια χάπια μπορεί να τεθούν και στην
υπηρεσία πιο ευγενών σκοπών.
Σκέφτομαι τον Χάινριχ Μπελ, τον γερμανό
νομπελίστα που εθίστηκε στη μεθαμφεταμίνη κατά τη θητεία του στον
γερμανικό στρατό στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά στη δεκαετία του ’50
έκανε χρήση Pervitin για να γράφει. Οχι ότι τα ναρκωτικά είναι καλά για
την υγεία. Από την άλλη πλευρά, ακόμη και ο καφές που πίνουμε κάθε μέρα
μάλλον δεν είναι καλός για την υγεία…».
Το να
χορηγούνται ελεύθερα μεθαμφεταμίνες στον πληθυσμό και να πωλούνται ως
γλυκά μοιάζει αδιανόητο με τις σημερινές γνώσεις. Από την άλλη πλευρά,
πόσο ασφαλής είναι η σύγχρονη κοινωνία από παρόμοιες χρήσεις και
καταχρήσεις φαρμακολογικών σκευασμάτων;
«Καθόλου
ασφαλής. Δείτε τη λεγόμενη «κρίση των οπιοειδών» στις Ηνωμένες Πολιτείες
που προκλήθηκε σταδιακά από την εκτεταμένη συνταγογράφηση φαρμάκων όπως
το Oxycodone, αλκαλοειδές και οπιοειδές που δεν είναι διαφορετικό από
το Eukodal, το οποίο χρησιμοποιούσε ο Χίτλερ.
Εκατομμύρια άνθρωποι,
σύμφωνα με τις στατιστικές, είναι σήμερα εθισμένοι σε αυτό στις ΗΠΑ.
Αλλά και οι αμφεταμίνες και το φάρμακο Ritalin είναι διαδεδομένες σε
φοιτητές που θέλουν να έχουν καλύτερη απόδοση στις εξετάσεις».
Νομίζω
ότι το πρόσωπο που αναδεικνύεται τελικά στο βιβλίο είναι ο Τέοντορ
Μορέλ, προσωπικός γιατρός του Χίτλερ, που εκμεταλλεύεται την πρόσβασή
του για να παρέχει με το αζημίωτο βιταμίνες ή ναρκωτικά σε όλη την
ηγεσία των ναζί.
Τελικά ο Χίτλερ ήταν χρήμα για παρόμοιους χαρακτήρες;
«Το
χρήμα παίζει καίριο ρόλο στον φασισμό. Δεν αποτελεί έκπληξη το ότι γύρω
από τον Χίτλερ κυκλοφορούσε πολύ χρήμα. Και ο ίδιος ο Χίτλερ είχε το
χρήμα στον νου του, είχε γίνει πάμπλουτος από τις πωλήσεις του «Mein
Kampf». Η σύζυγός του Μορέλ παραπονιόταν αρχικά γιατί αποζημιωνόταν μόνο
με μισθό, ενώ γύρω του διάφοροι άλλοι έκαναν συμφωνίες και έχτιζαν
επιχειρήσεις ολόκληρες.
Ο πακτωλός ήταν φυσικά στη βιομηχανία όπλων, η
ιδέα του Μορέλ, όμως, να μπει δηλαδή στη φαρμακευτική βιομηχανία, ήταν
μεγαλοφυής! Ο προσωπικός γιατρός του Χίτλερ μπορούσε πράγματι να γίνει,
και έγινε, μια ολόκληρη φαρμακευτική αυτοκρατορία από μόνος του».
Θεωρείτε
ότι η δική σας συμβολή στην ιστορία του Γ’ Ράιχ δείχνει ότι ακόμη και
σε ένα πεδίο έρευνας που θεωρείται κορεσμένο μπορεί να υπάρξει νέο
υλικό, νέα ματιά, νέα ιστορική προσέγγιση;
«Ναι.
Γιατί η Ιστορία αλλάζει, η οπτική μας για το παρελθόν αλλάζει, όπως
ακριβώς αλλάζουν και οι αντιλήψεις μας. Ελπίζω η Ιστορία να συνεχίσει να
διαφοροποιείται όλο και περισσότερο, έγραψα το βιβλίο μου ακριβώς ως
δείγμα ποικιλομορφίας της Ιστορίας, με την ελπίδα να μη βλέπουμε την
Ιστορία με παρωπίδες. Και επίσης η Ιστορία είναι πολύ πολύτιμη για να
την αφήσουμε μόνο στους ιστορικούς.
Στη Γαλλία, για παράδειγμα, πολλοί
συγγραφείς σήμερα γράφουν αναστοχαζόμενοι την ιστορική εμπειρία, όπως ο
Ερίκ Βιιγιάρ, ο οποίος κέρδισε το μεγάλο βραβείο Γκονκούρ πέρυσι για ένα
μυθιστόρημα που έχει να κάνει με τη στάση των μεγάλων επιχειρηματιών
έναντι του Χίτλερ [σ.σ. «Ημερήσια διαταγή», εκδ. Πόλις].
Νομίζω ότι στις
μέρες μας η προσέγγιση της ιστορικής αλήθειας με τις τεχνικές της
λογοτεχνίας είναι ολόκληρο κίνημα».
